Wakhan Wakhan

Het aanbod van onze tweede chauffeur om ook de volgende bergrit te verzorgen nemen we maar al te graag aan. Met het bereiken van de echte bergen horen ook een paar onontkoombare randverschijnselen zoals grafzerken aan de weg en in de diepe afgronden belande containers. Als bij de aanvang van de dag we ook nog even moeten wachten op toestemming om door te rijden waar eerder een steenlawine plaats vond en we de oeroude bulldozer zien die hier permanent gereed staat voor opruimwerkzaamheden weten we dat het Pamirgebergte hier de onbetwiste heerser is. Met Iraanse muziek op de achtergrond houden we de moed erin en blijven de hele dag de riviervallei volgen. De aardige inkijk in Afghanistan, aan de overkant, komt als bonus.

Tegen de avond komt Khorog in zicht. Dat dit stadje met nog geen 28.000 inwoners de hoofdstad van de streek is zegt genoeg over de desolaatheid in het Pamirgebergte. Met frisse lucht in de longen en een aardig avondmaal in de maag is aan niks meer te merken dat een jaar geleden hier nog zwaar gevochten werd tussen opstandige Pamiri's en soldaten van de regering. De schijnbare uiterlijke rust met van tijd tot tijd opspelende etnische conflicten en een nog niet verteerde burgeroorlog zal ons voor de verdere Tadjikistantrip blijven achtervolgen.

Omdat kenners de aanpalende Wakhanvallei aangeraden hebben (zie ook dit National Geographic-artikel over het Afghaanse deel), lassen we een tweedaagse wandelstop in. Een afgeladen minibusje en een 4x4 brengen ons tot in Vesdara, nauwelijks meer dan een verzameling lemen huisjes omheen een bergriviertje. Het is wat zoeken naar het thuisverblijf maar als we het eenmaal gevonden hebben worden we door de uit de kluiten gewassen familie keizerlijk onthaald. Er komen, na een uitgebreide introductie met thee en zoetigheid, zowaar frieten op tafel. Terwijl de trotse stamvader ons onderhoudt kunnen we uitgebreid een typisch Pamirihuis van nabij bekijken. Veel van de elementen, zoals de 7 pilaren, verwijzen naar het Ismaïlisme - een stroming binnen de Islam die in de hele streek aangehangen wordt.

Vervolgens trekken we nog even de imposante bergen in. Als drinkvoorraad heeft de dochter des huizes thee meegegeven. Opmerkelijk genoeg komt die in een herbruikte verpakking van olie die door het wereldvoedselprogramma uitgedeeld is. Hoewel we wisten dat deze streek straatarm is, blijft het confronterend om te gast te zijn bij een familie die van voedselhulp afhankelijk is. De gastvrijheid en het besef dat onze bescheiden bijdrage hier goed besteed is maken dat ruimschoots goed.

Toeristen zijn hier een zeldzaam goed. Dat leert ons de blik van de geitenhoeders die we ergens hoog in de bergen tegen het lijf lopen. Het landschap, variërend van bosjes over rotsige bergen tot gletsjers in de verte maken deze uitstap nochtans bijzonder de moeite waard. Vesdara blijft ongetwijfeld in ieder van onze herinneringen als een hoogtepunt van de hele reis gegrift.

Daags daarop leidt onze route terug naar Khorog. Het oosten lonkt.