Woeste cocktail

De Pools-Oekraïense nachttrein richting L'viv blijkt niet het aftandse wagonnetje dat we verwacht hadden met zich mee te slepen. We komen in een luxe compartiment met 2 bedden en zowaar een wasbak terecht. Ook de militaire wake-up-call en de nachtelijke drilpartijen blijven ons bespaard. In plaats daarvan maken we kennis met vriendelijke grenscontroleurs en kunnen we zowaar blijven liggen terwijl een stempel-met-trein-icoon in ons paspoort terecht komt.

Rond half 7 's ochtends blijkt na een al even vlekkeloze taxirit dat het geboekte hostel (gesitueerd in een straat die gerust in een apocalyptische science-fictionfilm zou kunnen figureren) niet open is. Na fanatieke pogingen om de eigenaars wakker of tot leven te bellen geven we het op en gaan op zoek naar eentje dat wel in obligate Lonely Planet staat. We krijgen er in een centraal gelegen, redelijk aftands maar toch statig gebouw een kamer toegewezen.

Een overprijsd ontbijt en wat bijslaapuren later ontvouwt zich voor ons een charmante, bijna Weens aandoende stad, compleet met fraaie parken, maar ook met de nodige ruwe randen. Gezien de levendige geschiedenis van deze plek (ook bekend als Lvóv of Lemberg, in het bijzonder voor dicteeliefhebbers) is dat ook geen verrassing.

Er volgen nog enkele dagen van fijne ontdekkingen in deze absoluut ondergewaardeerde (of beter: minder bekende en authentieke) stad. Met een gigantisch kerkhof, aftandse trams en straten en pleinen waarop musette weerklinkt waan je je zo in het Parijs van 1900. Tezelfdertijd worden we verrast door technische snufjes die het Westen nog niet bereikt hebben: verkeerslichten met jingles, ultrafijne waterverstuivers ter verkoeling en een draadloze bel aan tafel in het café om de ober te roepen.

De surrealistische atmosfeer die L'viv uitstraalt wordt tot slot op zondag nog eens benadrukt door een absurd aandoende processie-en-demonstratie. Door de straten paradeert een mensenmenigte, vooraan de geestelijken, daarachter Zuster Ghettoblaster die non-stop religieuze gezangen laat weerklinken. Aan het einde mensen met spandoeken tegen de invloed van Rusland en homoseksualiteit.

Deze stad heeft geen eenzijdige nasmaak. Het is een woeste mengeling van heel uiteenlopende culturen en mensen, die wat tijd nodig heeft om te doorgronden. We overdenken onze ervaringen bij een glas in de plaatselijke microbrouwerij, nemen net iets te laat de tram der traagheid en halen uiteindelijk nipt de volgende trein.