Gegijzeld in de moskee

Na een week hitte in Dushanbe (die zelfs de geïmporteerde sequoia's niet overleven) zijn we blij als we 's ochtends een grijze toyota RAV4 bereid vinden om ons naar de eerste stop op de Pamir Highway te transporteren. Na een half uur rijden krijgen we er nog een extra passagier bij - een jonge soldaat die een paar woorden Engels machtig is. Hij is onderweg richting de controlepost waar hij in- en uitrijdende auto's controleert.

Na anderhalf uur begint het landschap steeds meer te glooien. Dat is ook te merken aan onze auto die met gestaag groeiende tegenzin omhoog kruipt. Als we plots gesis horen stopt de chauffeur om de banden te controleren. Die blijken nog heel, maar de motor wil niet meer starten. Met het nodige gevoel voor relativering zoeken we koelte in de berm terwijl de probleemtoyota steeds verder uitgekleed wordt. Een paar uren verstrijken voor onze koppige stuurman zijn telefoon bovenhaalt en versterking inroept. Samen met de soldaat verkassen we naar een plekje in de schaduw een paar honderd meter verder. Nog een uur later worden we door een vriendelijke overbuur uitgenodigd om even bij te komen in de moskee-annex-wegstation dat door hem bemand wordt. De legendarische Tadjiekse gastvrijheid wordt volledig waargemaakt: we krijgen thee, watermeloen, brood, snoep, water en -wanneer de auto nog steeds geen levensteken gegeven heeft- een matje om uit te rusten.

Het blijft stil. Na een hazenslaapje, het is inmiddels een uur of 5, blijkt onze taxi verdwenen. Een bescheiden paniek over de verdwenen bagage maakt plaats voor berusting als onze militair weet te vertellen dat de chauffeur vertrokken is naar een nabije garage en ons straks weer komt oppikken. Als de zon die dag ondergaat leren we dat "straks" een rekbaar begrip is in dit land. De moskeegrootvader laat ons niet in de steek met een volledig avondmaal en een slaapmat voor de nacht.

De ochtend daarop gaan we gespannen postvatten langs de weg. Lang kan het niet meer duren voor onze droomwagen weer voor de deur staat. Ten minste, dat denken en hopen we. Als de middag nadert groeit het besef dat er meer aan de hand is. Samen met de soldaat lift ik naar het nabije dorp waar de auto ter reparatie zou staan. Een paar uur en garagebezoeken later luidt onze conclusie: geen grijze toyota te vinden.

De ernst van de situatie begint nu goed en wel tot ons reistrio door te dringen. De enige link met het verdwenen voertuig is onze soldaat, die -weliswaar steeds minder stellig- blijft aanhouden dat hij de chauffeur via-via kent en volledig vertrouwt. Een telefoonnummer heeft hij echter niet. Als we tussen de regels door beginnen dreigen met de politie erbij halen, gaat hij uiteindelijk toch aan het bellen met een paar dorpsgenoten. Het onmogelijke kan ineens wel: er is via een tussenpersoon contact en dezelfde avond nog zal de herstelde bolide ons komen ophalen in een nabijgelegen dorp. Onder leiding van de militair des huizes springen we in een taxi en begeven ons naar de plek van afspraak.

Nog geen 2 kilometer verder komen we een oude bekende tegen. Een grijze RAV4 staat er, (alweer of nog steeds) geplaagd door pech, aan de kant. De chauffeur is verwoed in de weer om de gebroken sleepkabel te herstellen met wat betonijzers die hij gevonden heeft in de berm. Meer opgelucht dan verbaasd vinden we in de kofferbak onze gegijzelde rugzakken terug. De zonsondergang is niet meer veraf en zo komt het dat we noodgedwongen terugkeren (met een iets fidelere taxi) richting startpunt Dushanbe. Om onze dubieuze soldaat te citeren: "Tadjikistan: OK! Tadjikistan taxi: not OK!¨.