Proloog: van Dorst tot Westvleteren

Wie de Birmese goden gunstig wil stemmen kan natuurlijk niet met het eerste het beste offer aan komen zetten. Zo komt het dat we eind mei naar de wereldhoofdstad van de trappistenbieren trekken - Westvleteren.

De autorit Nijmegen-Gent brengt (reis- en levensgezellin) Annemiek en mij langs een symbolisch eerste pelgrimsoord: het Noord-Brabantse dorpje Dorst. Op een pleintje en nabijgelegen café ("Hart van Dorst") valt er niet veel te beleven. De tussenstop blijkt niettemin voldoende om, verlost van onze droge keel, de tocht verder te kunnen zetten.

Die voert ons naar Gent, waar we een ochtend later de trein riching Poperinge inspringen. Een overstap in Kortrijk dwingt ons tot een terrastussenstop wanneer blijkt dat ik mijn jas op de trein richting Lilles heb laten liggen. Onze eerste etappe verloopt onder een gunstig gesternte want een uur later kan ik hem snel uit de terugkerende trein meegrissen. Ondertussen heeft Stijn, expert op het gebied van geestrijk vocht, zich bij onze bedevaart aangesloten. We rollen de Westhoek binnen; Poperinge nadert gestaag.

Hetzelfde geldt voor het middaguur en om aan te sterken voor onze heroïsche tocht laten we eenmaal ter plaatse huisgemaakte garnaalkroketten aanrukken. Diervriendelijk als we zijn drinken we daarbij een lokale specialiteit, het Poperingse hommelbier. Hommel betekent in het plaatselijke dialect hop, zo leert het etiket ons.

De verdere voettocht naar de abdij van Westvleteren leidt ons via talloze hommelvelden en kleine plattelandspaadjes. Een gestaag toenemende hoeveelheid auto's bereidt ons beetje bij beetje voor op de cultuurshock die ons opwacht bij het de uit de kluiten gewassen café "in de vrede" - de enige plek ter wereld waar het Westvleterse goud volop stroomt.

Het mag dan geen kleine, gezellige en door dikbuikige paters bestierde dorpskroeg zijn, het lukt wel om een flesje (of beter: hét flesje) te vullen met de vermaarde Westvleteren 12. Dat we en passant nog eens kunnen proeven van de andere soorten - vooral de blonde 6-variant verrast met zijn frisse hoparoma's - is mooi meegenomen.

Zo komt langzamerhand het einde in zicht van onze proloog. Na een stevige wandeltocht in de tegengestelde richting missen we net de trein terug en veroordeelt het lot ons tot nog een laatste cafébezoek. Een uur later treinen we alsnog de Westhoek uit en krijgen we spontaan door de olijke conducteur de eretitel "vrienden van het spoor" toegekend. Met die woorden in het achterhoofd en het felgegeerde bier in de hand geklemd beseffen we dat het nu tijd wordt voor het echte kloosterhoppen.