Een oude bekende
En dan is het ineens zover. Na een goedgevulde week met vergaderingen en workshops en een al even bezig weekend met trouwfeesten en afscheidsetentjes duikt opeens maandag 1 juli op. Een dag om nog eventjes alles te regelen wat er tot nu toe was bij ingeschoten en terloops ons slakkenhuis te vullen met materiaal voor de komende maanden.
Na in het station van Nijmegen nog uitgezwaaid te zijn door het lokale vaarwelcomité, duikt al snel Arnhem op, waar de eerste nachttrein met ongeduld op ons staat te wachten. Onze coupé is alvast opgewarmd door een Britse en Belgische, telkens tweekoppige, delegatie. Festivals en Interrailavonturen brengen hen ook tot in Polen.
Na een vlekkeloze nacht halen we een ochtend later in Warsaw net onze aansluiting richting Kraków. Het vlakke land wiegt ons nog een drietal uur voor we ter plaatse kunnen vaststellen dat Centraal-Europa de zomer nog serieus neemt. Aankomen in deze stad is een weerzien met een oude bekende: het is ondertussen mijn vierde bezoek en bovendien staat taalwetenschapkompaan en sedert enkele jaren Krakówiaan Richard ons met open armen op te wachten.
Dat deze stad zich de laatste tijd ontwikkeld heeft tot een metropool is wellicht nog het best te merken aan het eten dat tijdens ons kort verblijf de revu passeert: Indisch, fusion-Aziatisch en Nieuw-Zeelandse kwaliteitsburgers (in vlees- en veggie-variant). Niettemin blijft de Poolse cultuur duidelijk en aangenaam in beeld, per slot van rekening komt de hoofdmoot van de bezoekers uit eigen land.
Een dag later staat nog een bekende te wachten. Met het nodige gevoel voor wrange ironie heeft het concentratiekamp van Auswitch (en het aanpalende Birkenau) zich tot een attractie voor Kraków ontpopt. Er valt niet veel meer toe te voegen aan al wat hier al over geschreven is maar zelfs het derde bezoek op rij weet nog steeds sterke emoties op te wekken. De avond met Richard en vriendin Ewa brengt ons weer naar het heden, en dat mag er in deze zomerse historische plek zeker zijn. De lokale kwaliteitsbieren (jawel - met extra hop) brengen ook de nodige troost.
Een ontspannen laatste dag brengt ons nog via de lokale markt en een daaropvolgende frambozenlunch in het park tot het manga-museum. Daar krijgen we een fraaie staalkaart te zien van historische Japanse prenten. Het draagt alleen maar bij aan de aangename wereldburgeratmosfeer die we al enige dagen hier inademen. Geïnspireerd door het Verre Oosten roept ons opnieuw een nachttrein: dit keer naar het West-Oekraïense Lviv. We laten de hartelijkheid van oude bekenden achter ons, klaar voor het nieuwe onbekende.
