Op de vlucht zonder visum

Half vijf 's ochtends. Zonet geland in de Kazachse grootstad Almaty. Bij het aanschuiven voor de paspoortcontrole gaan we er vanuit dat we hier 30 uur opgesloten zullen zitten in de transferzone. De verbazing is dan ook groot als de in der haast erbij gehaalde man-met-uniform ons doodleuk vraagt of we misschien een visum ter plekke willen regelen. Een kwestie van te wachten tot 9 uur, wanneer het loket daarvoor opent.

Opgelucht dat ons geen Edward Snowdenscenario te wachten staat begint het wachten. Het herwonnen optimisme wordt wat getemperd als er klokslag negen niks lijkt te veranderen. Wat er volgt is een vrij standaard staaltje ouderwetse Sovjetbureaucratie en -incompetentie. Wie de details wil horen vraagt er maar naar onder het genot van een biertje of drie.

Nog eens vier uur, bergen frustratie, daaropvolgende berusting en 100 dollar later (waarvan 20 dollar ongefactureerd) stappen we de luchthaven uit met een transitvisum dat ons toestaat vrij te bewegen in de Centraal-Aziatische metropool. Dat onze bagage al klaar staat om naar Tajikistan door te vliegen kan de vreugde niet minderen.

De korte tussenstop is makkelijk gevuld met slaap en eten inhalen. Dat laatste lukt prima in het uitstekende Indische restaurant dat de stad rijk is. Daags erop staan we weer in de ons inmiddels wel bekende luchthaven. Het is nog even spannend of onze weesrugzakken terecht zijn maar op het nippertje weet een check-in-babushka met haar walkie-talkie alles de goede richting op te sturen. Nog geen uur later kunnen we genieten van een documentaire over het Alaygebergte op het vliegtuigvensterschermpje. Nog even en het echte avontuur in de Far East van Centraal-Azië kan beginnen.